Jedno z dwóch?

Minęły 3 lata od momentu, w którym postanowiłam zrobić coś głupiego, a w efekcie okazało się to najlepszą rzeczą jaką zrobiłam do tej pory w swoim życiu.

Nigdy bym nie pomyślała, że usiądę w fotelu i zacznę patrzeć w przód nie myśląc tylko o sobie, że zacznę planować i uwzględniać w tych planach kogoś jeszcze, że będę brać pod uwagę potrzeby i pragnienia drugiej osoby. Nigdy bym nie pomyślała, że w momencie kiedy pojawi się szansa, ja będę się szarpać sama ze sobą, nie wiedząc w którą stronę mam pójść...

Podobno w życiu zawsze trzeba wybierać, podobno nie można mieć wszystkiego...

Podróż w czasie

Jeden wieczór, kilka godzin, a odżyły wspomnienia...

Pamiętasz jak pisałaś do mnie, gdy wracałam później niż przewidywałam, pamiętasz jak czuwałaś czekając, aż wrócę? A może pamiętasz jak zrobiłam kiedyś imprezę z sąsiadami i nie dało się wejść do naszego pokoju? 

Ja pamiętam jak mocno uczyłaś się do jednego z egzaminów, jak śnił Ci się po nocach, pamiętam jak wszyscy zrobiliśmy wspólną Wigilię i nie mieściliśmy się w jednym pomieszczeniu, pamiętam jak bawiłyśmy się w chowanego między pokojami, bo w akademiku nie było światła, pamiętam jak rozmawiałyśmy po nocach i razem bałyśmy się spać po obejrzanym horrorze. A to tylko nieliczne ze wszystkich wspomnień. 

To były dobre czasy, dobre znajomości... a teraz spotykamy się na Twoim ślubie. Jesteś piękna, szczęśliwa i choć nie widziałyśmy się kilka lat, znów czuję się jak kiedyś. Ty zostałaś żoną, a następna z nas zaraz zostanie matką. 

Dziękuję Ci za zaproszenie, dziękuję Ci za to spotkanie! 

Życie to tylko chwile, więc zbierzmy ich najwięcej

W końcu przychodzi taki moment, że z całych sił zaciskasz zęby, wolno przełykasz ślinę i mówisz sobie "weź się w garść, no dalej weź się w garść!". Łapiesz głęboki oddech, przecierasz płynącą po policzku łzę i idziesz dalej.

21 dni!

Jeszcze więcej, jeszcze mocniej, jeszcze bardziej!

Biografia prostego człowieka

Zbieram rzeczy do pudełek. Wyciągam stare zeszyty, notatki, papiery... Czytam kartki, które otrzymałam i w duchu uśmiecham się, aż nagle ze smutkiem zdaję sobie sprawę, że zrezygnowałam z realizacji swojego marzenia, że gdzieś po drodze, moje myślenie stało się tak bardzo realistycznie, aż zaczęłam się bać, że może się ono nigdy nie spełnić.

Strach sprawił, że nigdy nie powiedziałam o nim na głos i w końcu przestałam o nim myśleć. 

Dlaczego?

Dlaczego porzuciłam swoje marzenie?  

"Chodź zobacz jak umierają idee i ideały..."

Ta sytuacja sprawiła, że czuję się dokładnie tak, jak wtedy gdy Armstrongowi udowodniono stosowanie dopingu. Coś we mnie pękło.

Śmierć ideałów jest gorsza od śmierci ludzi.

Czas iść dalej

Zdarza się, że zawieramy przyjaźnie na całe życie.

Zdarza się, że niektóre z nich naturalnie się wypalają - w naszych codziennych obowiązkach nie potrafimy znaleźć dla siebie czasu i mimo tego, że ciągle mamy kogoś w naszych myślach, w naszych sercach, przestajemy mieć o czym ze sobą rozmawiać. 

Zdarza się, że są takie relacje, które przetrwają mimo odległości i upływu czasu, a po powrocie czujemy się tak, jakbyśmy nigdy nie wyjechali. 

Zdarza się, że niektórych ludzi poznajemy tylko na chwilę. Przychodzą, uczą nas czegoś i nawet jeśli tego nie chcemy, muszą odejść. 

Ustalam priorytety, zrzucam z siebie część zadań, porządkuję plany, mówię "do widzenia" wspaniałym ludziom i czuję się jakbym traciła cząstkę siebie. 

Życie

czasami tak bardzo weryfikuje nasze plany, że pozostaje po nich jedynie pusta dziura w środku...
- Co to znaczy być dobrym? - pytasz.
- Czym jest szczęście? - pytam.