Słowa, słowa, nic tylko słowa

Chciałabym usiąść jak zawsze na parapecie mojego okna, spojrzeć w dół, pomachać nogami nad przepaścią, zmarznąć. Chciałabym wyjść w nocy na miasto i bać się na tyle, by czuć łomotanie mojego serca. Chciałabym krzyczeć z całej siły i słyszeć echo mojego głosu. Chciałabym jeszcze raz stanąć na "dachu" w Żyrardowie i oglądać mrówcze miasto. Chciałabym wrócić do kolekcjonowania "wspomnień", a czuję się jakbym nie wiedziała od czego zacząć. Chciałabym powiedzieć sobie "dość" i przestać robić to co jest złe i niewłaściwe. Chciałabym odbudować swój mur, który kruszył się miesiąc w miesiąc, kawałek po kawałku. Chciałabym spadać w dół i czuć na twarzy przyjemny powiew zimnego wiatru. Chciałabym zawsze mówić i pisać to co myślę. Chciałabym znów stanąć na głowie, bo o wiele łatwiej iść do przodu gdy trzeba przedzierać się między szaleństwami. Chciałabym usłyszeć prawdę, obojętnie jak, nie ważne jaką, byleby prawdę. Chciałabym móc zadać tysiące pytań i wiedzieć. Chciałabym zaakceptować, a nie tylko zrozumieć. Chciałabym przestać myśleć o tym, że w jakiś sposób rachunek został wyrównany. Chciałabym uwierzyć, że się nie pomyliłam.