Motyl i jego szare skrzydełka

Myślę o dziesięciu sprawach naraz, nie mogę skupić się na jednej rzeczy, odtwarzam w głowie słowa, te dobre z wczorajszego wieczoru i te z dzisiaj...

Tańcz głupia, tańcz

Masz racje to mnie wcale nie usprawiedliwia, ale czy nie zmniejsza choć trochę mojej winy?
Winy!?
Jakiej winy do jasnej cholery? O czym ja gadam?
Przecież żyje się tylko raz, więc czemu nie mogę złapać tego życia i wycisnąć z niego wszystkiego co dobre? Biec, szaleć, czerpać przyjemność...

Za dużo siebie interpretujemy, za mało ze sobą rozmawiamy

Spoglądasz z tą lekką pretensją na twarzy. "Nie wiesz tego, zwyczajnie nie wiesz- mówisz, dokładnie akcentując "nie" po każdym przecinku.- Nie możesz wiedzieć- powtarzasz."

I masz rację. Bo jak? Bo skąd wiedzieć, co w drugim człowieku siedzi? Co tak naprawdę ma na myśli? Co chciał wyrazić tym, a nie innym zachowaniem?
To "nie wiem" jest całkiem przyjemne, bo można pod nie podstawić wszystko, na co w danym momencie ma się ochotę, lekko poprzestawiać fakty, zakrzywić do swojej rzeczywistości i powstaje dzieło, wymalowany obraz, skomponowany według wyobraźni autora.

Układać klocki z ludzi, ale tylko we własnej głowie.
Wystarczy domysły odstawić na bok, zapytać, bo przecież tego wiedzieć nie możesz.